Wie zijn wij?

​

Veronique: Ik ben Veronique, altijd al een echte dierenliefhebber. In 2016 werd dat ook écht concreet toen mijn vriend en ik ons eerste hondje adopteerden: Basil. Een jaar later kwam er nog wat extra hondenliefde bij toen ik vrijwilliger werd bij VZW Dierenasiel Genk. Daar gebeurden twee belangrijke dingen: (1) Ik werd halsoverkop verliefd op onze tweede hond, Daisy (mijn vriend gelukkig ook). En (2) ik leerde er Wendy kennen!
Zoals dat gaat met uit de hand gelopen hobby’s, bleef het daar natuurlijk niet bij. Het asiel had nood aan opvanggezinnen voor dieren die voor verschillende redenen best niet in een asiel verblijven, denk aan puppy’s, kittens, senioren of dieren in revalidatie. Dus begonnen we in 2019 met opvang in huis.
Al snel merkten we dat dat niet ideaal was in onze drukke wijk in Hasselt. We droomden van meer rust en ruimte, en dat vonden we in 2020, midden in de natuur. In 2024 verhuisden we er eindelijk naartoe: mijn vriend, Basil, Daisy en onze toenmalige opvanghond Roy. Roy vond ondertussen gelukkig zijn gouden mandje, maar toen kwam, via een spectaculaire stunt, Dario uit de lucht vallen. Sinds 2025 is hij officieel het derde “kind” in ons maf gezin.
Ondertussen bleef het kriebelen om ons groot stuk grond te gebruiken voor iets moois, iets wat ook de honden van Dierenasiel Genk ten goede zou komen. Maar hoe precies…? En net op dat moment bleek Wendy ook op zoek te zijn naar een plek om haar hondendroom waar te maken.
Toeval? Nee hoor. Sommige dingen moeten gewoon zo zijn...

​

Wendy:  Ik ben Wendy, opgegroeid tussen de duiven van mijn vader en de 2 goudvissen van mijn broer. Mijn vader is altijd gepassioneerd geweest door zijn hobby in de duivensport, als kind deelde we samen zijn passie. Ik hielp mee met de verzorging en kreeg ook later “mijn eigen duifjes”, zo had ik 1 duifje waar ik een hechte band mee had. Toen hij nog klein was, nam ik hem veel apart en spendeerde we samen veel tijd. Toen hij groter was en kon vliegen, kwam hij me altijd begroeten door op mijn schouder te komen zitten. Hij was absoluut geen prijsbeest, maar de band die we samen hadden was veel mooier dan eender welke prijs.

Maar ik werd ouder en de passie vervaagde stillaan. Ik had niet meer “mijn eigen duifjes”, maar ik hielp wel nog in het duivenlokaal aan het onthaal. In 2016 stopte ik hiermee omdat ik voelde dat ik een ander pad wilde bewandelen, ik wist alleen nog niet welk.  Ik had een full time job, maar op zondagen had ik vaak een onnuttig gevoel. Tot ik plots op sociale media een oproep zag van VZW Dierenasiel Genk die nog vrijwilligers zochten. In augustus 2017 startte ik als vrijwilliger, in datzelfde jaar startte ik ook aan een 2-jarige opleiding als Hondeninstructeur. Daarna volgende ik nog opleidingen zoals; Hoopers, Hersenwerk, Gedragstherapie, ...  en lezingen. Sinds een paar jaren werk ik vast in dienst bij VZW Dierenasiel Genk. Ik heb doorheen de jaren echt geweldige passievolle mensen leren kennen, waaronder Veronique en haar man Peter. Hun liefde voor asieldieren is met geen woorden te beschrijven en dankzij deze fijne samenwerking hebben we onze liefde kunnen overbrengen in deze prachtige snuffeltuin.​​